Plantexóunos a visita dun modo moi didáctico, moi clásico diría eu, pois ao modo socrático ía achegándose aos diversos puntos de interese por medio de preguntas que facía aos rapaces. Deste xeito quedóunos a todos moi claro que detrás dun obxecto arqueolóxico, hai un anaco de vida que o arqueólogo tense que plantexar e que non en todas as ocasións é capaz de resolver. Non fixo falla molta imaxinación para nos trasladar a un Lugo rodeado de bosques, cheos de osos e xabaríns, onde se comía porco celta, bastante distinto do noso actual, e onde os nosos antergos adoptaron rapidamente o estilo de vida da civilización dos invasores romanos.
E eu, como non son daqueles dos que falei no post anterior, quero agradecer aquí publicamente a Enrique a estupenda visita que nos ofreceu e á nosa compañeira Dolores Dopico a posibilidade de facilitárnola.
No hay comentarios:
Publicar un comentario