
Escila e Caribdis foron os nomes que deu a Mitoloxía clásica a unha roca e un remuiño, situados entre Italia e Sicilia no Estreito de Mesina. No escollo, próximo á península, existía unha caverna habitada por Escila, monstro de doce garras, seis pescozos e igual número de horribles cabezas, cuxas bocas estaban provistas de tres fileiras de dentes. O remuiño oposto servía de vivenda a Caribdis, cuxa única misión era engulir tres veces ao día as augas do mar e outras tantas devolvelas. Esta expresión figurada, que explica a situación do que non pode evitar un perigo sen caer noutro, úsase por alusión aos dous temibles obstáculos que dificultaban o paso a través do estreito de Mesina. É na práctica equivalente á expresión "estar entre a espada e a parede" (que non o "entre a espalda e a parede" sic do ínclito expresidente do Compostela Xosé Mª Caneda).
A expresión é tamén usada na lingua inglesa co mesmo sentido "to be between Scylla and Caribdis", e en francés "aller de Charibde en Scylla".
Como conclusión, e para convencimento dalgúns que non se acaban de crer que todas estas cousas das que falamos nas clases teñen vixencia real e absolutamente contemporánea, inclúo como imaxe o cartaz dunha exposición de artistas noveis celebrada o pasado verán en Trujillo, e coa temática común da recreación destes monstros mitolóxicos.
2 comentarios:
moi ben feito o teu post profe :)
caesme moi ben jaja !
:D
Que gran idea Fernando, e un título do máis suxerente!
Citando ademais ao gran Caneda, que tamén fixo famosas expresións como "nadamos en la ambulancia" ou "pataca minuta"...!
Publicar un comentario